Μία μικρή ωδή στη γυναίκα

Χρήστος Χατζηιωάννου
Περί συναισθήματος και άλλων δαιμονίων. Γιατί καμιά φορά είναι ανάγκη να θυμίζουμε ακόμα και τα αυτονόητα.

Πάντα με ενοχλούσαν οι ταμπέλες. Στους ανθρώπους, στις δουλειές, στα κινήματα, ακόμα και στις ημέρες. Τον Μάρτιο μόνο έχουμε την Ημέρα της Γυναίκας, την Ημέρα κατά του Ρατσισμού, την Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού και άλλες πολλές, σημαντικές και ασήμαντες. Σε όλη μου τη ζωή ήμουν αντίθετος με τη ρητορική των Παγκόσμιων Ημερών, μου την έσπαγε να ασχολούμαι μία συγκεκριμένη ημέρα με ένα συγκεκριμένο θέμα ενώ μπορούσα να ασχοληθώ μαζί του όλο το χρόνο.

Όντας όμως στο Oneman συνειδητοποιώ ότι οι ημέρες αυτές είναι σαν καμπανάκια υπενθύμισης για πράγματα που είτε έχουμε ξεχάσει να πούμε είτε δεν λέμε αρκετά. Οι ημέρες αυτές λειτουργούν σαν επιβεβαίωση του αυτονόητου.

 

Και αν δεις την βαθύτατα ρατσιστική κοινωνία γύρω μας, αν ρίξεις μια ματιά στις προβληματικές σχέσεις των ανθρώπων, αν εστιάσεις στο πώς έχουμε φτάσει να αλληλεπιδρούμε και να ορίζουμε έννοιες όπως η ευτυχία και η αγάπη, θα καταλάβεις ότι μάλλον έχουμε ανάγκη να υπενθυμίσουμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό τα αυτονόητα.

Το Oneman αγαπά την γυναίκα. Σαν έννοια, σαν ύπαρξη, σαν οντότητα, σαν καθημερινότητα. Και αυτό το αποδεικνύουμε καθημερινά. Αλλά σήμερα ειδικά δημοσιεύουμε αυτή την άτυπη ωδή γιατί κάθε σχέση σε αυτή τη ζωή, όσο υπέροχα κι αν ζει στο μυστήριο και το παιχνίδι, αργά ή γρήγορα θέλει την επιβεβαίωσή της. Το θέμα είναι ότι το να μιλάς για την γυναίκα σαν να είναι κάτι εκεί έξω είναι λάθος. Τόσο λάθος όσο και το να μιλάμε ως site.

Ο καθένας από εμάς, συντάκτες και αναγνώστες, χρωστά πολλά και αγαπά με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όχι τη γυναίκα σαν οντότητα αλλά όλες εκείνες τις γυναίκες της καθημερινότητας και της ζωής του.

 

Και σίγουρα δεν μπορεί κανένας άνδρας να μιλήσει εξ ονόματος όλων. Ούτε να εκφράσει όσα μύχια έχει ο καθένας από εμάς μέσα του για τις διάφορες γυναίκες που έχει συναντήσει στη ζωή του. Αλλά αν προσπαθήσεις να θυμηθείς τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου ως τώρα, πες μου πόσο σημαντικά ουσιαστικές ήταν αυτές οι στιγμές χάρη σε μία γυναίκα που ήταν εκεί, σε μία γυναίκα που προκάλεσε αυτή τη στιγμή, σε μία γυναίκα που ήταν εκεί για να ακούσει για αυτή τη στιγμή.

Ο μισογύνης (όπως τον αποκαλούν πολλοί) Nietzsche είχε πει το εξής στους περιβόητους αφορισμούς του: “When neither love nor hate is in the game, a woman is a mediocre player”. Κι όσο αφαιρετικά ανόητο κι αν είναι να γενικεύεις τόσο εμφατικά για τις γυναίκες, σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω (σιγά ρε μεγάλε) με τον Nietzsche στο εξής.

Οι γυναίκες είναι εκείνες που προσφέρουν τα πιο δυνατά συναισθήματα στη ζωή ενός άντρα. Αγάπης, μίσους, ικανοποίησης, χαράς, θυμού, φόβου. Κι αν δεν υπήρχαν στη ζωή αυτή, όχι απλά θα είχαμε μόνο mediocre players αλλά δεν θα είχαμε καν παιχνίδι.

 

Είμαι από εκείνους που λένε ότι όσα ζούμε σε αυτή τη ζωή, είναι για να τα συζητάμε την επόμενη μέρα με τους φίλους μας. Έχω πάρα πολύ ψηλά την ανδρική φιλία και όσα παίρνουμε από τους φίλους μας ως άνθρωποι. Ενδεχομένως να μην αγαπήσω ποτέ κανέναν άνθρωπο όσο αγαπώ τους φίλους μου. Αλλά αν κοιτάξω τις ζωές του καθενός μας σε αυτή την παρέα θα δω εκείνες τις γυναικείες φιγούρες που όχι απλά μας καθόρισαν αλλά προσέφεραν σε κάθε έναν από εμάς τα πιο μεγάλα συναισθήματα.

Ποιος θα πει ότι η μητέρα του δεν έχει καθορίσει το πώς είναι σήμερα; Ακόμα κι αν δεν θυμάσαι όσα βλέπεις τώρα μόνο σε φωτογραφίες, κάποτε ήσουν απλά ένας “μικρός άνθρωπος” που φώναζε “μαμά” κάθε φορά που φοβόταν, κάθε φορά που είχε ανάγκη κάτι, κάθε φορά που χτυπούσε τα γόνατά του παίζοντας μπάλα. Ήσουν εκείνος που κρυβόταν στην αγκαλιά της μητέρας του και ένιωθε ότι όλα είναι καλά όσο είναι εκείνη εκεί.

Ποιος θα πει ότι η αγάπη της γιαγιάς του δεν ήταν η πρώτη μορφή αγνής αγάπης που ένιωσε; Και να νιώσει ένα σφίξιμο στη θύμησή της. Η γιαγιά για τους πιο πολλούς είναι το βούτρο στα κουλουράκια, η σοκολάτα στην τσέπη, το παραμύθι πριν κοιμηθείς. Ήταν το καταφύγιο όταν οι γονείς ήταν πολύ αυστηροί ή πεζοί. Ήταν εκείνη που περίμενες να δεις κάθε απόγευμα ή κάθε Σ/Κ. Ήταν εκείνη που δεν σου χάλαγε χατήρι. Είναι εκείνη που πιθανότατα σου έμαθε τι σημαίνει απώλεια. Είναι η δική της αγκαλιά που σε έκανε ή σε κάνει πάντα να νιώθεις παιδί.

Ποιος θα πει ότι δεν ήταν πάντα εκεί μια γυναίκα στα εύκολα και τα δύσκολα; Δεν έχει σημασία αν ήταν η αδερφή σου ή μια φίλη σου. Η ζωή μας είναι ένα μωσαϊκό από στιγμές, εύκολες, αδιάφορες και δύσκολες. Και είναι (και) μια γυναίκα που σε αυτές τις στιγμές θα είχε πάντα τον ρόλο του listener, που θα σου έδινε αυτό το κάτι παραπάνω που ένας φίλος σου δεν μπορεί να σου δώσει. Είναι η δική της αγκαλιά που θα είχε τη δική της ξεχωριστή σημασία, τη δική της ξεχωριστή ζεστασιά.

Ποιος θα πει ότι δεν είναι η γυναίκα που δίνει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή του; Από ένα όμορφο χαμόγελο μιας άγνωστης που θα σου πει καλημέρα, σε εκείνη που θα τραβήξει το βλέμμα τους με μια της κίνηση, σε εκείνες που σε κρατούν άγρυπνο κάθε βράδυ στη σκέψη τους, στη φωνή εκείνης που τραγουδά για όλους αλλά τελικά μόνο για σένα. Από τα κορίτσια της παρέας σου, σε εκείνα τα κορίτσια που δίνουν νόημα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες σου, είναι η δική τους ομορφιά σε κάθε μικρή της έκφανση που σε κάνει να αγαπάς αυτή τη ζωή λιγάκι περισσότερο. Είναι η δική τους αγκαλιά που δίνει χρώμα στο κάδρο.

Ποιος θα πει ότι δεν γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο μιας γυναίκας; Ότι δεν πόνεσε μέχρι εκεί που δεν μπορεί να ομολογήσει για ένα κορίτσι. Ότι δεν ανακάλυψε τι σημαίνει έρωτας σε μια συνάντηση, μία συνύπαρξη, μία στιγμή. “Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας” λέει ένα τραγούδι. Από εκείνες τις θηλιές που ναι με σε σφίγγουν και σε σκοτώνουν αλλά ταυτόχρονα καταφέρνουν να σου δίνουν ανάσα και ζωή που δεν ήξερες ότι κρύβεις μέσα σου. Είναι η δική της αγκαλιά που θα σε κάνει να νιώσεις ερωτευμένος, που θα σε κάνει να νιώσεις ζωντανός.

Μέσα σε αγκαλιές μετράμε τη ζωή μας. Κι ανακαλύπτουμε όσα έχουμε κερδίσει και όσα έχουμε χάσει σε αυτή τη ζωή. Το να προσπαθήσεις να κλείσεις μέσα σε ένα κείμενο όλη την αγάπη που μπορεί να κρύβει ένας άνδρας για μια γυναίκα είναι τουλάχιστον αδύνατο.

Το να αγκαλιάζεις σήμερα και κάθε μέρα - όχι μόνο με τα χέρια σου αλλά και με την ύπαρξή σου - τα κορίτσια της ζωής σου, είναι το ελάχιστο “ευχαριστώ” που μπορείς να πεις.

Χρόνια πολλά

πηγη