Μιζέρια άνθρωπέ μου... ότι χειρότερο

Ξέρεις άνθρωπέ μου, η παλέτα της ζωής έχει χρώματα πολλά. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Μην είσαι ή του ύψους, ή του βάθους, σε καλό δε θα σου βγει. Σημαντική αρετή η ισορροπία και η λειτουργικότητά της στη ζωή μας, ανεκτίμητη. Όχι, όχι, όχι. Δεν είναι ούτε όλα γκρι.

Σε μια κοινωνία ουτοπία πως ζούμε δεν το λες, όμως αυτό συνεπάγεται με κλάμα, οδυρμό και μεγατόνους αρνητικής ενέργειας, χωρίς υποψία χαμόγελου, ή έστω υπόνοια θετικισμού; Σε παρακαλώ, μην πεις ναι. Υποτιμάς τον εαυτό σου.

Μήπως βολεύτηκες λίγο στην όλη κατάσταση που κατά τα άλλα απεχθάνεσαι –άλλωστε φροντίζεις διαρκώς να το υπερτονίζεις!- και ξέχασες την ανθρώπινη ιδιότητά σου, μα και όλες τις χαρές της ζωής; Ξέρω ξέρω, στις έκοψαν από τη ρίζα θα μου πεις… Πάλι δικαιολογίες. Βρε δεν τα ξέρω; Στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Όλοι λίγο πολύ τις ίδιες ευθύνες ρίχνουμε, όλοι λίγο πολύ τα ίδια ζούμε. Αυτό όμως σημαίνει πως ψυχαναγκαστικά πρέπει να ενισχύουμε την όλη μαυρίλα και το μηδενισμό της ύπαρξής μας οικειοθελώς κιόλας;

Δε νομίζω… Είμαστε εκ φύσεως τόσο εγωιστές που κυριολεκτικά απορώ με εμάς. Πως μας το κάνουμε αυτό; Πως μας αντέχουμε; Δε φτάνει που έχουμε τα ήδη υπάρχοντα «προβλήματα», προσθέτουμε κι άλλα ένα σωρό.

Γκρίνια, φάγωμα, μίρλα. Ή όχι… Κάτσε να δεις πως το λένε. Μιζέρια. Ουσιαστικό άνευ ουσίας, γένους θηλυκού. Κακοντυμένη, γερασμένη, με μάτια κομμένα σου ζητιανεύει λίγο ζωή και σε εξαπατά. Τη λυπάσαι και της δίνεις απλόχερα στιγμές σου, σου ρουφάει ενέργεια και σε μπουκώνει και εκεί που δεν το καταλαβαίνεις σε περιγελά, ενώ ήδη βρίσκεσαι σε ένα πνευματικό δεύτερο υπόγειο και κλαις τη μοίρα σου.

Σου υπενθυμίζει τις ασχήμιες, τα γκρίζα σημεία της καθημερινότητάς σου, προβλήματά σου απλά ή σύνθετα και τα διογκώνει, τα ενισχύει, πάνω σου πατά και σαν σωστή μάγισσα ξόρκια εμμονές μέσα σου γεννά και σε πλανεύει.

Άσχημο πράγμα η μιζέρια και δεν καταλήγει πουθενά. Ούτε λύσεις δίνει, ούτε σε βοηθάει. Πόσο μάλλον σκέψου τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Που επέλεξες να έχεις δίπλα σου δηλαδή και σε αγαπούν και αγαπάς.

Όχι, δεν είσαι και η καλύτερη παρέα όταν έχεις διαρκώς μούτρα κατεβασμένα αγκαζέ με προβοσκίδα, όχι δεν είσαι ποθητός, ή ερωτεύσιμος μιλώντας μανιακά και έντονα φανατισμένα για όλα τα κοινωνικοοικονομικά δεινά που έχουν προκληθεί, όχι δεν είσαι άνθρωπος αν όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από μια έννοια που κακώς υπάρχει στο λεξιλόγιό μας.

Αναλογίσου τα παιδιά σου, το σύντροφο, την οικογένεια σου, τους φίλους σου. Δεν αισθάνεσαι ευτυχία που έχεις αληθινές σχέσεις βράχους στη ζωή σου, που είσαι υγιής και πατάς στα πόδια σου γερά; Δε νιώθεις ευγνωμοσύνη που στο πρόσωπό σου μπορεί εύκολα να σχεδιαστεί ένα γλυκό χαμόγελο, που ένα φιλί στο μέτωπο μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα;

Αν όχι, κάνε μια βόλτα από ένα νοσοκομείο σε γενική εφημερία, νιώσε τους πράσινους γεμάτους υγρασία τοίχους μέσα σου, δες τους ορούς να στάζουν αργά και βασανιστικά και πάρε από εκεί οξυγόνο. Ίσως τότε, καταλάβεις…

Μάρη Γαργαλιάνου

πηγη