Κάηκαν και αλεπούδες και βατράχια

Ούτε μια κουβέντα δεν άκουσα από κανέναν για τις χελωνίτσες που κάηκαν ζωντανές.

Μεγάλες, λέει, καταστροφές από τη φωτιά στην ανατολική Αττική. Όλοι μιλούν για τις ζημιές στα σπίτια, όχι και για τα φουκαριάρικα ποντίκια της περιοχής. Που προϋπήρχαν των ανθρώπων στον Κάλαμο και στον Βαρνάβα, και στο Γραμματικό.

Και για να υπάρχουν εκεί φίδια και καρακάξες, κάτι ξέρει παραπάνω ο θεός που τα έφτιαξε κι αυτά τα πλάσματα, τα πετούμενα και ερπετά και τρωκτικά.

Όχι, ρε, δεν παριστάνω τον φιλόζωο. Να σου πω ότι λυπάμαι το γεράκι, που μετά τη μεγάλη φωτιά θα έχει σοβαρό πρόβλημα να κυνηγήσει. Επιβίωσης πρόβλημα, για το ίδιο και τι να ταΐσει τα γερακόπουλα

Όταν μιλάμε για φωτιά, μια είναι η απώλεια, για να κάνουμε ταμείο. Πάνω από τους ανθρώπους και τα ζώα είναι το πράσινο. Η καταστροφή της φύσης. Επειδή, να το πούμε έτσι απλά, το πιο χρησιμο για ό,τι αναπνέει, για δίποδα και τετράποδα, είναι το πράσινο της φύσης.

Υπ' όψιν ότι δεν φταίνε οι αλεπούδες και τα άλλα ζωάκια στις δασικές εκτάσεις που δολοφονήθηκαν από τις πυρκαγιές.

Οι φωτιές. Αυτό είναι που καίει. Παλιά ιστορία η στημένη κι όχι πυρκαγιά στο δάσος. Έτσι ''αναπτύχθηκε'' τούτος ο αρχαίος, μα τόσο ζωντανός στη φύση του τόπος. Με φωτιές, και φωτιά εδώ, και φωτιά εκεί, φωτιά και παρ' εκεί. Πολλές φωτιές. Καινούργιες φωτιές, κάθε χρόνο, κάθε μέρα. Λίγο πατριώτης να’ σαι, όχι πολύ, λίγο λιγότερο, πολύ λιγότερο απ’ όσο είσαι οπαδός της ομαδάρας σου, θα έλοιωνες από την πίκρασου. Σε ποιό σκατότοπο ζω.

Μιλάμε για φωτιές, όχι για μία φωτιά. Να σου φουντώσει μία εκεί που δεν το περιμένεις και να σου καταστρέψει ένα δάσος, μία πεδιάδα, να σου κάψει τρία βουνά, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά, παντού, συμβαίνει αυτό.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μία φωτιά, υπάρχουν πολλές φωτιές, κάθε μέρα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Ένα τελευταίο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ρε, μέσα στην Αττική, πήγαινε ο άλλος στον μεσίτη να βρει οικόπεδο να κτίσει. Και φόρα παρτίδα ο κάθε μεσίτης είχε στο γραφείο του τον εμπρηστή του. «Πού το θέλετε το οικόπεδο, να ξέρουμε πού να κάψουμε». Είπαμε. Έτσι σπιτώθηκε η Ελλάδα. Το κράτος; Η πουτάνα χωρίς βιβλιάριο. Άνοιγε τα πόδια και έκλεινε τα μάτια όταν καιγόταν το μπουρδέλο προκειμένου ο πελάτης να κτίσει το αυθαίρετο.

πηγη

πηγη