Οι ΗΠΑ ήθελαν να κερδίσουν την μάχη και στην κούρσα των υπερηχητικών αεροσκαφών. Ηθελαν ένα αμερικάνικο Concorde. Σχεδιάστηκαν, ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά και δεν πέταξαν ποτέ. Τι συνέβη;Τον Νοέμβριο του 1962, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας ανακοίνωσαν μία συμφωνία που προκάλεσε μεγάλη δυσφορία στα διοικητικά συμβούλια των αμερικανών κατασκευαστών αεροσκαφών: οι δύο χώρες θα δημιουργούσαν από κοινού ένα πρωτοποριακό επιβατικό αεροσκάφος, το οποίο θα μπορούσε να πετάει δύο φορές πιο γρήγορα από την ταχύτητα του ήχου. Το αεροπλάνο που τελικά ονομάστηκε Κονκόρντ, θα ήταν ότι πιο εξελιγμένο σε επιβατικό πολιτικό στον κόσμο και θα μείωνε τη διάρκεια της υπερατλαντικής πτήσης στο μισό.
Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι, δεν θα άφηνε το αγγλογαλλικό Κονκόρντ χωρίς ανταγωνισμό. Για τον λόγο αυτό, η Αμερική θα έφτιαχνε τα δικά της αεροσκάφη που θα ανταγωνίζονταν το ευρωπαϊκό σχέδιο, δημιουργώντας ένα τεράστιο επιβατικό τζετ, ικανό να πετάει πιο γρήγορα από μία σφαίρα τουφεκιού. Το κρατικά επιχορηγούμενο έργο, επέλεξε δύο σχέδια αρχικά, ένα από την Boeing και ένα από την Lockheed. Το πρόγραμμα όμως παρασύρθηκε από την πολιτική αναταραχή της εποχής, τις περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες και το αυξημένο κόστος παραγωγής. Ετσι κανένα από τα αμερικάνικα «Κονκόρντ» δεν πέταξε ποτέ.
Οπως επισημαίνει ο Στίβεν Ντόουλινγκ από το BBC, το αγγλογαλλικό Κονκόρντ, δεν ήταν ο μόνος λόγος για την προσοχή που έδειξαν οι ΗΠΑ: στην άλλη άκρη της Ευρώπης οι σοβιετικοί δημιουργούσαν το δικό τους υπερηχητικό επιβατικό αεροσκάφος, το Tu-144. Η επικράτηση στην κούρσα των υπερηχητικών ήταν το ίδιο σημαντική για τις ΗΠΑ όπως και η αντίστοιχη για την κατάκτηση της Σελήνης. «Κοιτάς πίσω στον χρόνο και καταλαβαίνεις ότι υπήρχαν πολλές τεχνολογικές εξελίξεις στην αεροναυπηγική» λέει ο Πίτερ Κοέν, διευθυντής της NASA για το πρόγραμμα υπερηχητικών αεροσκαφών στο Κέντρο Ερευνών στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια.
Το «καρότο» που χρησιμοποίησε τότε ο πρόεδρος Κένεντι για να πείσει τις δύο εταιρείες να συμμετέχουν στην κούρσα ήταν ότι θα κάλυπτε το 75% του κόστους του προγράμματος, αν οποιαδήποτε από τις δύο εταιρείες κατάφερνε να δημιουργήσει τον ανταγωνιστή του αγγλογαλλικού Κονκόρντ. Οι εταιρείες είχαν κάνει ιδιωτικές έρευνες στα υπερηχητικά ταξίδια από τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Οι περισσότερες από αυτές αντικατόπτριζαν τις αντίστοιχες ρωσικές και ευρωπαϊκές μελέτες, δημιουργώντας αεροσκάφη που τα φτερά τους σχημάτιζαν το γράμμα «Δ».Ακόμα όμως και με τα νέα σχέδια, το βάρος αποτελούσε το βασικό πρόβλημα καθώς έκανε και το αεροσκάφος «αχόρταγο» σε καύσιμα. Το ίδιο πρόβλημα είχαν και οι σχεδιαστές του Κονκόρντ αλλά στο τέλος κατάφεραν να το ξεπεράσουν βελτιώνοντας συνέχεια τον σχεδιασμό του.
Τα φτερά δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα. Η ηχητική έκρηξη που θα δημιουργούσε το αεροσκάφος της Boeing όταν θα έσπαγε το φράγμα του ήχου, ήταν επίσης σοβαρό.
Το ίδιο πρόβλημα άλλωστε είχε επηρεάσει το Κονκόρντ: Δεκάδες τέτοια αεροπλάνα είχαν παραγγελθεί ακόμα και από αμερικάνικες εταιρείες όπως η Pan Am και η TWA. Οι παραγγελίες ακυρώθηκαν όμως, όταν οι εταιρείες συνειδητοποίησαν ότι για περιβαλλοντικούς λόγους τα αεροσκάφη αυτά θα μπορούσαν να πετάνε με υπερηχητική ταχύτητα μονάχα πάνω από την θάλασσα.
Αυτό όμως που «σκότωσε» ακόμα και το Κονκόρντ ήταν η αύξηση της τιμής των καυσίμων. Το κόστος της ποσότητας των καυσίμων που χρειαζόταν να καταναλωθεί για να σπάσει το φράγμα του ήχου ένα τέτοιο αεροσκάφος ήταν τεράστιο.
Στις 29 Νοεμβρίου, 1962, υπογράφτηκε η συμφωνία για την κατασκευή του Αγγλογαλλικού υπερηχητικού, Κονκόρντ. (Central Press/Getty Images)
