Απογοήτευσε η πολυαναμενόμενη ταινία «Οι 50 αποχρώσεις του γκρι»
Ο σαδομαζοχιστικός έρωτας και το ομοφυλοφιλικό σεξ κυριάρχησαν στις ταινίες του χτεσινού προγράμματος του 65ου κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου: Από τη μία «Ο Αϊζενστάιν στο Γκουαναγιαχούτο» του Πίτερ Γκρίναγουεϊ, που παίχτηκε στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale και από την άλλη τα σαδομαζοχιστικά βίτσια να κυριαρχούν στην ταινία «50 αποχρώσεις του γκρι» του Σαμ Τέιλορ - Τζόνσον, βασισμένη στο best seller της Ε.Λ. Τζέιμς, που προβλήθηκε στις Ειδικές Προβολές του θεσμού.
berlinale11
Ο Πίτερ Γκρίναγουεϊ («Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της», «Η κοιλιά του αρχιτέκτονα») χρησιμοποιεί το εικαστικά εξαίρετο στιλ που συναντάμε σε όλες τις ταινίες του για να αφηγηθεί τις δέκα μέρες («Οι 10 μέρες που συγκλόνισαν τον Αϊζενστάιν», όπως αποκαλεί την ταινία του ο ίδιος) του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν στην πόλη Γκουαναγιαχούτο του Μεξικού, όπου, το 1931, ο μεγάλος Ρώσος δημιουργός, έχοντας σχεδόν διωχθεί από το Χόλιγουντ, όπου ταξίδεψε για να γυρίσει μια ταινία, είχε πάει εκεί για να γυρίσει μια ταινία με τον τίτλο «Que Viva Mexico»- ταινία που, δυστυχώς, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και που τα εικαστικά λαμπρά κομμάτια της (δείγματα ενός ίσως ακόμη αριστουργήματος) χρησιμοποιήθηκαν αργότερα σε διάφορα ντοκιμαντέρ.
Εκείνο που κυριαρχεί στα πλάνα που γύρισε στο Μεξικό ο Αϊζενστάιν είναι αναμφισβήτητα το θέμα του θανάτου, θέμα τακτικό στις ταινίες του Γκρίναγουεϊ (εδώ στις εξαίρετες σκηνές της επίσκεψης του Αϊζενστάιν στο Μουσείο των Νεκρών), όπως και εκείνο του σεξ, στην προκειμένη περίπτωση ομοφυλοφιλικού. Θέμα που σόκαρε τους Ρώσους, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην παραγωγή της ταινίας. «Καταλαβαίνω πλήρως τη σύγχυση των Ρώσων γιατί έχουν εξοργιστεί με την ιδέα πως ένας από τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες τους ήταν στην πραγματικότητα γκέι» ανέφερε ο Γκρίναγουεϊ, σχολιάζοντας τη στάση τους αλλά και τα σχόλια ορισμένων ρωσικών εφημερίδων.
Η απομυθοποίηση του γκέι Αϊζενστάιν, που μας δίνει ο μοναχικός αυτός εστέτ του βρετανικού κινηματογράφου (αν και ο ίδιος έχει τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψει την Αγγλία και ζει στο Άμστερνταμ, μαζί με τον σκηνοθέτη του θεάτρου εραστή του και τα δύο παιδιά τους) θα είναι για πολλούς, πρέπει να πω, σοκαριστική, όχι απλά επειδή ο εικαστικά εξαίρετος Γκρίναγουεϊ επιμένει στις λεπτομέρειες των σεξουαλικών πράξεων ανάμεσα στον Αϊζενστάιν (ένας πολύ πειστικός Έλμερ Μπακ) και τον οδηγό του, Παλομίρο Κανιέντο, τον άνθρωπο που τον εισάγαγε στο ομοφυλοφιλικό σεξ (η «εισαγωγική» ερωτική σκηνή τους εκτυλίσσεται την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, στοιχείο που διασκεδάζει τον Αϊζενστάιν και την οποία ο Γκρίναγουεϊ παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια), αλλά επειδή τον παριστάνει ως ένα κάπως αφελές, αστείο, λιγάκι τρελό παιδί, που χοροπηδάει στο κρεβάτι, πετάει μαξιλάρια στον εραστή του, προκαλεί τους άλλους με τη γύμνια του (τα ολότελα γυμνά ανδρικά σώματα κυριαρχούν στα πιο πολλά πλάνα της ταινίας), σε σκηνές αλλά και σε εμφάνιση που θυμίζουν τον Τομ Χαλς στην ταινία «Αμαντέους» του Φόρμαν.
Στην ταινία του Τέιλορ - Τζόνσον, που το σκανδαλιστικό θέμα της αλλά και η συνεχής διαφήμιση, τράβηξαν ένα τεράστιο αριθμό φεστιβαλικών θεατών, τα πάντα παρουσιάζονται με την επεξεργασία και τη στιλπνότητα των χολιγουντιανών εμπορικών παραγωγών. Η μύηση της νεαρής, όμορφης σπουδάστριας στο σεξ και στη συνέχεια, στις σαδιστικές απαιτήσεις του κομψού, ελκυστικού δισεκατομμυριούχου, που όπως ξέρουμε κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε έναν πιο «ουσιαστικό» έρωτα, δίνονται με όλα τα κλισέ (σεναριακά και κινηματογραφικά) που έχει αναπτύξει και τελειοποιήσει η κινηματογραφία του Χόλιγουντ (σε κάνει μάλιστα διερωτάσαι πώς δεν γύρισαν την ταινία και σε 3D). Αποτέλεσμα: μια ελαφρού πορνό εκδοχή της ιστορίας της Σταχτοπούτας. Από κινηματογραφικής όμως πλευράς, μηδέν!
Πιο ενδιαφέρουσα αποδείχτηκε η ρουμάνικη ταινία «Αφερίμ» του Ράντου Γιούντε. Μια περιπέτεια εποχής, που εκτυλίσσεται στην περιοχή της Βαλαχίας στα 1835, με θέμα τον ρατσισμό ενάντια στους τσιγγάνους και όχι μόνο (άλλος στόχος, ιδιαίτερα της καθολικής εκκλησίας, ήταν οι Εβραίοι) που τότε τους χρησιμοποιούσαν ως δούλους. Ο Γιούντε έφτιαξε ένα «ρόουντ μούβι», στο στιλ του γούεστερν, με δύο άντρες, έναν αστυνόμο και το βοηθό γιο του, να αναζητούν και να συλλαμβάνουν ένα καταζητούμενο από τον αφέντη του, τσιγγάνο. Στο ταξίδι τους, ενώ διασχίζουν τη χώρα, μέσα από τοπία μουντά, έξοχα φωτογραφημένα σε μαυρόασπρο φιλμ, μεταφέροντας τον κρατούμενό τους μαζί με ένα μικρό, επίσης καταζητούμενο παιδί, έρχονται σε επαφή με πρόσωπα και καταστάσεις που θα αλλάξουν τη στάση τους, παρουσιάζοντάς μας ταυτόχρονα και μια εικόνα της Ρουμανίας της τότε εποχής, με τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
matrix24
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου